'Er was eens...'

Graag neem ik je mee naar 16 mei 2013. Het huwelijk van het jaar: de dag waarop mijn beste vriendin Petra ging trouwen met haar geliefde.

Maanden van voorbereiding waren aan deze dag vooraf gegaan en echt alles voor de bruiloft was tot in detail geregeld. De huwelijksceremonie vond plaats op een fantastische locatie op een landgoed en daar was het allemaal prachtig versierd. Aan alles was gedacht en het kon niet anders dan een onvergetelijke dag worden!

Ik weet niet wie er die dag meer zenuwen had: mijn vriendin, haar aanstaande of ik…

Hoe het begon. Toen Petra en ik als pubers wel eens fantaseerden over “als we later zullen trouwen” zeiden we altijd dat ik zeker zou komen zingen op haar bruiloft. Wij hebben fijne herinneringen aan het zingen tijdens de afwas op onze kampeervakanties en daarin werd duidelijk dat ik wel op haar bruiloft mocht zingen (en ook dat andersom niet een heel geslaagd idee zou zijn, maar dat terzijde).

Nadat er een aanzoek was geweest, Petra volmondig 'ja' had gezegd en er daadwerkelijk een huwelijk ging plaatsvinden, herinnerde zij me fijntjes aan die belofte. Nu zing ik graag en heb ik dit ook wel vaker gedaan voor een klein en groter publiek. Maar zingen op zo’n speciaal moment, voor mensen die je kent en waarbij de druk best hoog ligt om het goed te doen, ik vond het nogal wat. Dus op het moment dat ik gevraagd werd om te zingen tijdens de ceremonie, kreeg ik toch een beetje last van koudwatervrees… De ceremonie en de trouwambtenaar. Goed, terug naar de dag van het huwelijk en het moment van de ceremonie. Mijn vriendin en haar aanstaande hadden, naast mijn voordracht, ook hun getuigen gevraagd om hun ‘lovestory’ te vertellen. Een super persoonlijke manier om de ceremonie invulling te geven! Het was echt een goed idee dat ze hiervoor gekozen hebben!

Want, heel eerlijk, ondanks die persoonlijke invulling was het niet de mooiste ceremonie die je voor iemand zou wensen…

Trouwen is wat mij betreft een moment waar je een onvergetelijke herinnering aan over moet houden. Want als het goed is doe je dit niet dagelijks en is het een bijzondere ervaring die je deelt met je geliefde en de mensen die je met veel zorg hebt uitgekozen om er die dag bij te mogen zijn.

Het was niet het eerste huwelijk waarbij ik aanwezig was, maar wel degene die de meeste indruk op mij maakte tot dan toe. Er kwamen veel dingen voorbij tijdens deze toespraak waar ik op dit moment nachtmerries van krijg. Denk aan: het gevreesde gemeentepraatje over de locatie (welke uiteraard best even genoemd mag worden, maar geen 10 minuten van de ceremonie in beslag moet nemen), namen verkeerd uitspreken, weinig interactie met het bruidspaar en de gasten en het meest tenenkrommende moment: “het belangrijkste hebben jullie al, namelijk dát...”, en terwijl de BABS dat zei, wees deze naar het dochtertje van anderhalf van Petra en haar aanstaande man. Heerlijk persoonlijk dus…

Wat me het meest is bij gebleven is dat de trouwambtenaar met zo weinig gevoel de huwelijksvoltrekking deed.

Ik heb er echt nog over nagedacht wat de reden daarvan had kunnen zijn: - misschien had deze een slechte dag? - een vervelend bericht ontvangen? - met het verkeerde been uit bed gestapt? - andere persoonlijke omstandigheden? Met mijn fantasie kan nog wel 10 redenen verzinnen waarom er zo weinig jeu aan de situatie werd gegeven, maar steeds kom ik op dezelfde conclusie uit: ook al heb je als ceremoniespreker of trouwambtenaar niet je dag, dat mag je echt niet laten doorschemeren tijdens je ceremonie!

Het duurt ‘maar’ een 3 kwartier tot een uur. Dus al haal je het uit je tenen, doe íets, maar zorg dat het onvergetelijk wordt voor het stel dat tegenover je zit! En dan bedoel ik dus écht onvergetelijk, het is een liefdesfeestje!

Zelf doen?

Dat is natuurlijk gemakkelijk praten vanaf de zijlijn. Dus vond ik: als je deze mening heb over dat het anders kan, kijk dan maar of je dat dan ook anders kunt doen.

Er is nog wel wat tijd overheen gegaan, van het moment waarop ik in de zaal zat te kijken naar de BABS die het verhaal in mijn ogen veel leuker, met energie en vol passie had kunnen brengen, tot het moment waarop ik zelf actie ondernam.

Maar bij iedere bruiloft die ik vanaf dat moment mocht bijwonen, heb ik met volle aandacht gekeken naar de trouwambtenaar of ceremoniespreker die op dat moment aan het werk was. En wat was het fijn om te zien dat er ook zoveel dames en heren zijn die wél zorgen voor die onvergetelijke ervaring!

Hoe ik dan uiteindelijk tóch ben begonnen? Een aantal jaar geleden overleden in mijn directe omgeving iets teveel mensen na elkaar. Tijdens de uitvaarten heb ik gesproken en gezongen. Ook weer mega spannend, maar vooral heel speciaal om daar zo’n persoonlijk verhaal te mogen voordragen.

Ineens voelde ik dat dít is waar ik blij van wordt: op de momenten die belangrijk zijn in iemands leven een verhaal vertellen. Voor hen, over hen en aan hen. Nou zijn uitvaarten over het algemeen niet de meest gezellige gelegenheden om dit te doen en hou ik vooral van een positieve ´vibe´. Dan is een bruiloft of een liefdesfeestje - want je hoeft wat mij betreft zeker niet altijd te trouwen om de liefde te vieren - een uitermate geschikte mogelijkheid om fijne, romantische, ontroerende en liefdevolle verhalen te vertellen en vooral (vaak) een stuk luchtiger. Dus ben ik me dáárop gaan richten.

Naar school.

Ik hou van een grondige en zorgvuldige voorbereiding. Dus ben ik cursussen gaan volgen (spreken, de cursus waar alle ins en outs voorbij komen over het vak van trouwambtenaar, stemgebruik); ik ben met ervaren trouwambtenaren en ceremoniesprekers mee gaan kijken en vervolgens heb ik nog meer ervaring kunnen opdoen bij de gemeente waarbij ik benoemd en beëindigd ben als BABS.

Die huwelijksvoltrekkingen van de gemeente zijn hartstikke leuk om te doen. Ook al is de tijd die je per huwelijk beschikbaar hebt beperkt, altijd hou ik de ervaring op de bruiloft van mijn vriendin in mijn achterhoofd. Ik wil elk stel met een onvergetelijke ceremonie bezorgen en zal al mijn liefde en aandacht leggen in de toespraak voor hún bijzondere dag!

En dat is ook mijn missie als het gaat om een huwelijksceremonie, jubileum, of wij-gaan-niet-trouwen-feest buiten de gemeente om: ik wil dat er geen zorgen worden gemaakt, maar vooral dat er wordt genoten! 😊

Ik ben een tevreden mens. Dat ik het vertrouwen krijg om een bijdrage te leveren aan zo’n speciale dag en me bezig mag houden met het vieren van de liefde...

Er is geen dag meer dat ik echt hoef te werken, want mijn werk is waar ik het allerliefste mee bezig ben!